Ο ΤΡΟΥΒΑΣ ΜΕ ΤΑ ....ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ...

Γράφει η κ. Χαρά  Βλαχάκη  ( Χαρά Βλαχάκη )

Θα ήμουν περίπου κοντά στα έντεκα...έφτασε Πάσχα και στο χωριό άρχισαν να καταφτάνουν οι επισκέπτες...ήρθε και μία κοντινή συγγενής μας από την Αθήνα... 

Πήγα σπίτι της να την δω...μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσε, το ντύσιμό της γενικά μου άρεσε να την παρακολουθώ.. 

Σε μια στιγμή μου λέει: 

-Μπορείς μαναράκι μου να πας να μου μαζέψεις λίγα βλαστάρια από Βρούβες? 

Την κοίταξα με απορία και τι ρώτησα... 

-Τι είναι οι Βρούβες? 

Με πήρε και πήγαμε στην άκρη της αυλής. 

-Να αυτή είναι ...κοίταξέ την καλά αλλά θέλω μόνο την κορυφή, ...να έτσι και κόβει μια κορυφή από μια μπουμπουκιασμένη ραπανίδα . 

-Η μάνα μου την λέει ραπανίδα αυτή... 

-Ε αυτή το ίδιο είναι.. 

-Ναι πάω τώρα να σου μαζέψω...απάντησα χαρούμενη αν και μια απορία την είχα για το τι θα τις κάνει...αλλά τι με ένοιαζε?... 

ήξερα πως ήταν γεμάτος ο τόπος και πως όταν τις μάζευα πέρα από το μπράβο και το ευχαριστώ θα είχα και κάποιο χαρτζιλικάκι! 

Φεύγω και όπου έβλεπα ανθισμένη ραπανίδα την έκοβα...μέχρι να πάω σπίτι μου γέμισε η ποδιά μου...ψάχνω για καμιά σακούλα νάυλον (σπάνιο πράγμα) ήξερα ότι η μάνα μου τις έπλενε και τις μάζευε ''για ώρα χρεία'' όπως έλεγε αλλά δεν βρήκα .. 

Παίρνω έναν τρουβά και αδειάζω μέσα την ποδιά μου, κάνω μια γύρα μέσα στο δικό μας χωράφι τον γέμισα μέχρι πάνω και χαρούμενη ξεκινάω για το σπίτι της θείας....το χαρτζιλίκι ήταν σίγουρο με τον τρουβά γεμάτο! 

Μόλις έφτασα ακουμπάω τον τρουβά κάτω χαμογελαστή.. Βλέπω την θεία μου να κοιτάζει κάπως μαγκωμένη, παίρνει ένα μεγάλο ταψί και αδειάζει τον τρουβά...κιτρίνισε ο τόπος!!!!! 

Στο βλέμμα της θείας μου φάνηκε η απογοήτευση και σαν να μην έφτανε αυτό έβαλε τα γέλια....δεν μπορούσα να καταλάβω τι σόι αντίδραση ήταν αυτή ...άρχισα να νευριάζω...αντί να πει ευχαριστώ και να μου δώσει χαρτζιλίκι άρχισε να μου λέει! 

-Αυτά δεν τα τρώει ούτε το γουρούνι....είναι λουλουδιασμένα ..πάρε τον τρουβά και τράβα να μου μαζέψεις αυτά πού δεν έβγαλαν καθόλου λουλούδι.... 

στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, παίρνω τον τρουβά και βγαίνοντας από την αυλόπορτα της φωνάζω με κακία : 

-Σιγά μην πάω....χέρια σούδωσε ο Θεός ...να πας να μαζέψεις μόνη σου και έτρεξα στο δρόμο για το σπίτι μου. 

Η συνέχεια γνωστή, έκανε παράπονα στην μάνα μου για τον τρόπο που της μίλησα και η μάνα μου ήταν ειδική στο να με κάνει να βάλω μυαλό με την γνωστή μέθοδο του ξυλοφορτώματος.... 

αμ δε που έβαλα!!! *** 

Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη