Ιστορίες του Χωριού

Γράφει η κ. Έφη Φλώτσιου 

Μια φορά κι έναν καιρό.....

Όσοι μεγαλώσαμε στα απομονωμένα χωριά της Ευρυτανίας κάποτε πιστεύαμε ότι ήμασταν άτυχοι. Άτυχοι γιατί δεν είχαμε καμιά πρόσβαση σε οτιδήποτε συνιστούσε την πρόοδο και επιπλέον αντιμετωπίζαμε μια δύσκολη καθημερινότητα με ότι συνεπάγεται η έλλειψη στοιχειωδών προϊόντων της τεχνολογίας. 

Συναισθήματα μειονεξίας απέναντι στα παιδιά της πόλης συνήθως τα καλύπταμε με ένα δικό μας σνομπισμό απέναντί τους.

Ωστόσο ο χρόνος και η απόσταση από τα γεγονότα ρίχνουν ένα φως σε ότι δε βλέπαμε και οι δύσκολες παραστάσεις της ζωής μας μεταμορφώνονται σε μαγικές και ξυπνούν τη νοσταλγία, φέρνοντας μια θλίψη για τους δείχτες του ρολογιού που δεν γυρνάνε πίσω.

Υπήρξαμε τυχεροί γιατί κουβαλάμε στις αναμνήσεις μας εικόνες μιας πραγματικής και όχι εικονικής πραγματικότητας όπως τα σημερινά παιδιά. Μπορούμε να ανασύρουμε στη μνήμη μας τις μυρωδιές της Άνοιξης, τα καταπράσινα χωράφια, τα νερά που κατρακυλάνε στα ρέματα, το άρωμα του επιταφίου και το φανό της Ανάστασης. 

Αν κλείσουμε τα μάτια επιστρέφουμε στο παλιό σχολείο, στο κρυφτό και τους καυγάδες. Μπορούμε σχεδόν να νοιώσουμε τον κρύο αέρα του Δεκέμβρη και τα χιονισμένα βουνά. 

Τα δικά μας Χριστούγεννα δεν είχαν δώρα, αλλά ποιος νοιαζότανε. Από τα μαύρα μεσάνυχτα τρέχαμε στα κάλαντα και κάναμε το κουμάντο μας. 

Οι μεγάλες νύχτες του χειμώνα δεν ήταν βαρετές, γιατί γύρω απ’ το τζάκι ξεκινούσαν οι πιο συναρπαστικές συναθροίσεις, καθώς οι φλόγες  ζέσταιναν εμάς τα παιδιά και το ρακί τους μεγάλους. Κάπου κάπου τα κάστανα απ’ τη χόβολη έσκαγαν σαν χειροβομβίδες και όλοι κάναμε πίσω σκασμένοι στα γέλια. 

Αυτά τα χειμωνιάτικα βράδια οι καλύτεροι παραμυθάδες που γνώρισα οι παππούδες έδιναν ρεσιτάλ αφήγησης των πιο απίθανων ιστοριών που τις είχαν εμπλουτίσει με στοιχεία εντυπωσιασμού έτσι ώστε να μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. 
Για όλες αυτές και άλλες πολλές αναμνήσεις ξεχωριστές για τον καθένα είμαστε τυχεροί που δεν είχαμε ηλεκτρικό και τηλεόραση καινούργια ρούχα και σινεμά.

Τα βράδυα μας ήταν ένα σινεμά ασπρόμαυρο που παίζονταν οι πιο όμορφες ιστορίες. 
Ωστόσο επειδή εκείνοι οι ωραίοι παραμυθάδες μεγάλωσαν και η μνήμη άρχισε να τους προδίδει, και άλλοι έφυγαν απ’ τη ζωή, σκέφτηκα πως θα τους άρεσε να έγραφα καμιά από τις ιστορίες τους. 

Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς. 

Φλώτσιου Έφη

Συνεχίζεται ...